Բոլորս էլ ցանկանում ենք տուն վերադառնալուն պես զգալ մեզ ինչպես անվտանգ ու խաղաղ նավահանգստում, ուր մեզ սպասում են և սիրում, հասկանում ու գնահատում: Սակայն արդյոք իրականում այդպե՞ս է մեր ընտանիքներում, և ի՞նչ կարելի է անել հակառակ պարագայում…

Նախևառաջ հարկավոր է ներողամիտ լինել միմյանց նկատմամբ, սիրելիների հանդեպ առավել համբերատար գտնվել:

Չպետք է երբևէ բղավել մեկը մյուսի վրա և հատկապես երեխաների կամ հյուրերի ներկայությամբ հարաբերություններ պարզել:

Եթե հարկ է, պետք է զիջել սեփական հաղթանակը կողակցին, ջարդված տաշտակի առջև հայտնվելը պատվաբեր չէ:

Դիտողություն անելու անխուսափելիության դեպքում հարկավոր է դա անել սիրով և մեղմորեն:

Երբեք չպետք է հիշել անցյալի սխալները. երբե´ք:

Հարկավոր է հաշտվել մինչ քնելը, չպետք է անտեսել սիրելիի վիրավորվածությունը և վրդովմունքը:

Անհրաժեշտ է առնվազն օրական մեկ անգամ սիրելիին բարի և մեղմ խոսքեր ասել, իսկ ավելի լավ է «մրցել»` ո՞վ ավելի շատ կասի նման խոսքեր:

Երբ որևէ բացթողում կա, հարկավոր է անմիջապես խոստովանել սեփական սխալը և ներողություն խնդրել:

Անհրաժեշտ է նաև սովորել ըմբռնել, ընդունել և հարգել մեկմեկու դերերը. այդպես յուրաքանչյուրը կիմանա իր պատասխանատվությունը, և դա ընտանիքին ապահովության զգացում կպարգևի:

Եվ վերջապես, հարկ է սովորել լսել և ընկալել միմյանց, այդպես հնարավոր կլինի խուսափել բազմաթիվ վիճաբանություններից` ի սկզբանե…